Khutse, Botswana

Khutse Game Reserve, 2 januari 2015
We hadden hier gisteren moeten aankomen, wat heet "moeten", we hadden gereserveerd voor twee nachten in dit 2500 vierkante kilometer grote park. Nu staan we hier op Khutse Khanke nummer 4. Hier zijn 4 kleine campings met allen 1 plaats. Wij zijn hier alleen. Op de vorige groep campings, 10 stuks, stonden slechts 2 auto's met tenten. Het komt ons vreemd voor. Men zegt dat je hier vroeg moet boeken omdat er weinig kampeerplekken zijn maar er is hier dus gewoon niemand en dat terwijl Zuid-Afrika vakantie heeft. Wij vinden dat niet erg, het is oorverdovend stil. Alleen vogelgeluiden en insekten in allerlei soorten en maten. Het wild hier is vrij doorsnee, veel struisvogels, wat topi's en impala's. De prachtige gemsbokken grazen tevreden in de droog geworden pans (vlaktes die bij heel veel regen onder water komen te staan) waarop het gras weelderig groeit. Het is hier bloedheet, zo rond 15.00 uur is het nog 44 graden, gelukkig heeft onze plek een grote boom. We kijken uit vanaf een heuveltje op de pan waar de dieren grazen en hebben de beschikking over een toilet (omzoomd met houten palen, een soort dixie, zonder dak) en een "douche", de palen erom heen vormen een soort slakkenhuis, je kunt een bordje ophangen dat het bezet (occupied) is. Boven in het slakkenhuis staan twee palen met een dwarslat (vergelijk het als vroeger in het wilde westen, een galg waar je iemand aan ophing) met daaraan aan metalen emmer. Onderin een douchekop met kraantje. Je vult de emmer met water uit jouw watertank van de auto (wij hebben 150 liter aan boord voor dit soort zaken) en je kunt douchen in de open lucht. Voorlopig is het nog warm, is het kwart voor zes en gaan we niet game driven. Morgen een dikke dag naar Xade waar we in het niets een stop over maken voor een nacht. Er zijn maar weinig mensen die dwars door de Central Kalahari trekken. In het noorden van de Kalahari zal het overmorgen wel drukker zijn.
De 28e december vlogen we van A'dam via Londen naar Kaapstad. In jaren niet zo lekker gegeten: een zoete aardappel curry met wilde rijst en rodekool salade. Het ontbijt was daarentegen bar slecht. Rustige vlucht en we hebben allen denk ik gauw 7 tot 8 uren geslapen. In Cape Town waren we vrij snel door de douane, bagage was er op tijd. We werden opgewacht door iemand van Bushlore, Brian, vriendelijke oudere man die alle tijd voor ons nam om alles uit te leggen over de door ons gehuurde 4x4 Toyota Landcruiser. Echt gaaf: twee tenten op het dak, een volledig ingerichte keuken aan boord, grote laden onder de bagagebak voor voorraad, twee reserve banden en heel veel materiaal zodat je je zelf kunt helpen onderweg en kleine reparaties aan de auto kunt doen. Te veel om op te noemen. Het beste is toch wel de koelkast die we aan boord hebben, groot genoeg voor de dagelijkse koud te houden spullen, echt super. Geen gedoe met ijsblokjes in koelboxen, scheelt werk en geurtjes. Vaak vonden we de kaas in het gesloten bakje drijven in het gesmolten ijswater. We hebben wel onze eigen stoelen mee en de slaapzakken van de firma zijn ook in Cape Town gebleven. De tafel is mee en dat is ook weer een extra stukje luxe. Zelfs het led lampje boven de keuken kan op rood zodat je minder last hebt van vliegen. Onze enige zorg is de inhoud van de benzine tank. Daarmee gaan we wat experimenteren voor we de grens overgaan met Botswana. Na alle uitleg en formaliteiten vertrekken van vanaf het vliegveld en al vrij snel hebben we waarschijnlijk een afslag gemist en eindigen we in downtown Cape Town Centre. We zijn hier nog beetje bekend en rijden dan toch ook vrij snel de A1 op richting Jo-Burg. Niet dat we zover moeten maar als uitvalsbasis is het prima.We rijden door prachtige groene wijnvelden, Stellenbosch, Paarl, Franschhoek, allemaal bekende plaatsen met grote estates waar goede wijnen verbouwd worden. Door de kilometers lange Huguenot tunnel en dan zijn we in Worcester, tijd om boodschappen te doen in de ons bekende Shoprite! Snel pakken we van alles en nog wat voor de basis en wat eten voor de eerste avond. De camping die nog in de Lonely Planet van 2005 staat is er niet meer, via via komen we uiteindelijk bij Nekkies, een camping/caravan park een paar km buiten Worcester. Het ligt een beetje op een heuvel, we kiezen voor het deel waar niemand kampeert en hebben een fraai uitzicht op de stad met op de voorgrond de township van de stad. Voor de eerste keer klappen we de dak tenten uit en dat is allemaal wel even wennen maar het lukt prima. Het inklappen is even wat meer werk want je moet de zijwanden van de tenten er toch een beetje tussenproppen voor dat de ene helft op de andere helft neergelaten kan worden. Ik kan er niet al te veel aan doen, ben niet lang genoeg en zelfs met bijgeleverde keukentrapje kan ik er gewoon niet bij. Ik zal er verder niets meer over schijven: na 4 dagen gaat het gewoon 1,2,3, en alles is opgeruimd in 15 minuten. Op 30 december rijden we over de N1 verder langs plaatsen met namen als Matroosberg (eerste geocache), Baviaan, Kruidfontein, Nelspoort, Three Sisters (ook in Australie, Leonie en Renee). Gaan we vanaf hier verder over de N12, Wagenaarskraal, Brakpoort met als eind Britstown. Nog extra voorraad en handigheden ingeslagen en dan is het al weer tijd om toch echt te denken aan een overnachtingsplaats. Die zijn in dit gebied niet zo eenvoudig te vinden. Veel reizigers nemen een hotel of B&B op hun doorreis naar het noorden. Beetje links en rechts vragen en op de uitvalsbasis vinden we een caravanpark. Ja, zelf met een ini mini zwembad waar Bertus en ik gebruik van maken, 2,5 bij 3 meter maar toch echt een zwembad met water (hoe vaak kwamen we wel niet ergens en dan was er een zwembad maar dan zonder water). Veel wind, veel meer dan gisteren en Aerold laat bij het openen van de keukendeur de glazen deksel van zijn zojuist gekochte hapjespan vallen. Duizenden stukjes glas liggen er op de keukenvloer! Scherven brengen geluk! De volgende dag maken we een echte reisdag: 06.00 op, pakken, eten e.d. en rijden we om 07.00. Voelgeraas, Minnieskloof, Kraankuil, over de grootste rivier van Zuid Afrika, de Oranje river, Graspan, Modderrivier, met uiteindelijk Vryburg. Tussendoor nog een verkeerscontrole, rijbewijs controle en meekomen naar een tent. Een veiligverkeerscampagne, ik word vriendelijk toegesproken over een drietal belangrijke regels: je bent verantwoordelijk voor jouw medepassagiers, ze moeten in de gordel zitten, je moet je houden aan de getoonde snelheden en vooral zorgen voor voldoende rust. Met een blauw energiedrankje en een t-shirt mag ik terug naar de auto en verder rijden. Echt een automobilist vriendelijke actie. Strak gereden, 100 km of een uur rijden en dan wisselen, het is warm en af en toe dommelt er iemand wel even in. Lars Kepler met "de Getuige" houdt me wel uit mijn slaap, maar het is rijden, stoppen, tanken,koffie, water, koekjes, broodjes en dan in Vryburg geen camping. Wel een hels kabaal! Het is nog 7 uren te gaan voor het nieuwe jaar: 2015. Druk op straat, keiharde muziek, al veel drank ik de man. Een kleine chaos die me doet denken aan andere ervaringen in Afrika. Beetje rondrijden en op het politieburo een welkome tip: nog 20 km te gaan op de Mafikeng road en dan is daar Vakansie-oord "Boereplaas". Donkere wolken pakken zich samen, er dreigt een echte afrikaanse bui te komen die ons bespaart blijft. Bij de receptie staat een bordje: lui klokkie vir diens! Van de overgang van oud op nieuw maken we ook voor deze keer niets mee. Weer vroeg aan de rit en we zijn zo ongeveer de eerste mensen die de grens met Botswana willen passeren bij Ramatlabama. Binnen 3 kwartier zijn we met de auto erdoor en hebben we ons ook voorzien van pula’s , munteenheid Botswana. Je moet betalen voor het tijdelijk invoeren van en auto. We zijn ons niet zeker over de inhoud van de tank. Besluiten een nacht in Gaborone te blijven en te bellen met verhuurder. Camping prima, min of meer centrum in een heel ruim opgezette stad. Met WiFi. Bij een lodge gevraagd, de jongen reed even met ons mee en de receptionist moeten we wakker maken. Later belt de verhuurder terug: tja, het kan een 130 liter tank zijn maar ook een 150 liter tank. Nou met onze tank ervaring weten we dat we dus 130 hebben en daarom morgen twee klippen proberen te kopen, zal niet meevallen want er zijn veel zaken gesloten tot 5 januari. Op tijd gepakt en direct in de buurt een grote winkel met bouwmaterialen. Een jongen weet waar de klippen te krijgen zijn, hij rijdt mee en de ! Op nieuwjaarsdag al voor 5 a 6 dagen eten en drinken ingeslagen en nu met volle tank en extra 50 liter achter de bijrijdersstoel naar Molepolole, bijvullen en dan is er nog de laatste mogelijkheid als er diesel is om nog weer bij te vullen in Letlhakeng. Hier houdt het asfalt op en gaan we nadat we de banden hebben laten leeglopen tot 1.8 bar gaan we verder over gravel en zand. Botswana is echt “ezel” land. Ezels doen het hier goed in de hitte. Ze kunnen denk ik wel een aantal dagen zonder water en ze zijn sterk. Gaborone is een stad met weinig historie en de mensen die er nu wonen en werken komen eigenlijk allemaal van het platteland. Hun ouders wonen nog in de dorpen ver weg of dichtbij. Jonge stad, geen hoogbouw en veel groen. Ten tijde van Cecil Rhodes (diamanten) en iemand die de goudmijnen bij Jo-burg onder controle had kwam er de spoorlijn van Jo-burg naar Rhodesia (nu Zimbabwe), zo rond 1897. De spoorlijn liep langs het kleine gehucht Gaborone en dat gehucht had in 1966 nog maar 4000 inwoners. Buiten Gaborone is het gauw een gebied met hier en daar nog de traditionele hut, inmiddels niet meer van riet maar van klei of beton. Ook de rechthoekige huizen hebben hun intrede gedaan, zelden zie je nog golfplaten huizen hier langs de wegen. Er is hier geen bewegwijzering, onderweg twijfelen we toch en vragen de wachtende groep mensen, ze wijzen ons vriendelijk de weg en na vele kilometers komen we dan toch aan bij de zuidelijke poort van Khutse Game Reserve. We hebben geboekt voor de camping en het entree moeten we t.z.t betalen als we uit het gebied gaan van de Central Kalahari bij de poort van Matswere. Khutse en Kalahari zijn gewoon in elkaar overgegaan, twee gebieden zonder een duidelijke grens, zeg maar gewoon geen grens. De central Kalahari is zo groot als Denemarken en we ervaren dit immense gebied als bijna leeg, de San mensen zijn gedwongen het te verlaten.