Central Kalahari, Maun Africa (2)

Central Kalahari en Maun, Africa (2)
Inmiddels zitten we op de receptie van Toyota in Maun, Botswana. Het is vandaag 6 januari. Vlak voor we weer de verharde weg op zouden draaien reed ik een lekke band. We hebben een speciale krik die de auto hoger op kan tillen. De band verwisselt, gelukkig op een redelijke schaduwrijke plaats. De reserve band heeft een moer die er niet op wil, daarvoor zijn we nu in de garage. Straks nog naar een bandenreparateur. Die kan het dan morgen wel repareren want we gaan hier zo wie zo twee nachten blijven. We moeten alle waardevolle spullen uit de auto meenemen. De auto wordt op de brug gereden en later komt men eerst vertellen wat de reparatie gaat kosten, 300 Pula, iets van 25 euro. Dan moet Aernold nog mee terug naar de auto en de beschadigingen aan de buitenkant aangeven opdat we later niet kunnen zeggen dat het bedrijf schade aan de auto heeft gemaakt tijdens de reparatie. Het is hier echt een hele professionele garage.
Vanuit Khutse zijn we op 2 januari verder gereden naar de Central Kalahari, de gebieden gaan zonder dat dat aangegeven wordt in elkaar over. Aanvankelijk is het niet zo eenvoudig om hier te rijden met een dergelijk toch wel lange en brede auto. De weg is smal en bochtig met heel veel struiken met harde takken die langs de kant van de auto schuren. Ik geloof dat we de eerste twee uren niet meer dan 28 km gereden hebben. Met 220 te gaan schiet dat niet echt op. Verder wordt het beter en gaat het eigenlijk ook steeds maar gewoon rechtdoor. Van wilde dieren is niet of nauwelijks sprake. Het landschap verandert af en toe van beetje bosrijk, zeg maar struiken en dan weer een kleine of grotere vlakte. Ergens denken we dat we dan toch links moeten maar dat blijkt dood te lopen. Verderop is er weer een weg naar links, we vertrouwen het niet en volgen dan toch maar liever het verse autospoor. Na een 30 km weten we toch min of meer wel zeker dat we die afslag wel hadden moeten nemen. Terug gaan is ook geen optie. We weten waar we zijn en moeten het verder doen met de plattegrond want de GPS heeft hier geen kaartje van het gebied. Als we uren later flauw naar rechts rijden weten we het zeker. We komen langs een San dorpje, diverse hutten binnen een kraal van acaciatakken. Ze wijzen ons de weg, wij nemen er eentje te vroeg en komen in hun oude verlaten dorp uit, keren en pikken dan een bewoner op die met ons mee rijdt naar de juiste weg. Inmiddels hebben we besloten niet naar Xade te gaan, dat had vanaf hier nog gekund maar we gaan nu op zeker, dus rechtsaf om uiteindelijk bij een poort uit te komen waar je er niet in of uit kunt maar wel langs het hek naar Matswere, de officiële ingang van de Kalahari, kunt rijden. Al met al komen we na bijna 11 uren rijden om 18.45 aan. Dat waren 280 km, al met al ging het dus niet erg snel. De camping is leeg dus we kunnen hier blijven. Water is er niet en we kunnen gebruik maken van het toilet bij de ingang van het park. Het toiletgebouw op de camping is wel open maar niets werkt er meer. Tenten openklappen en tijdens een lekker koud biertje het eten klaar gemaakt. We hebben een koelkast aan boord en echt, dat is fantastisch. Geen gedoe met zakken ijsklontjes en later op het water drijvende doosjes met kaas en vleeswaren. Het eind van het liedje is dan toch vaak dat er water bij de etenswaren inloopt. Af en toe horen we donder en zien we licht flitsen, tot een regenbui komt het niet. De volgende ochtend rijden we vanaf Matswere Gate de Kalahari weer in. De Kalahari is het grootste beschermde gebied van heel Afrika, ja het is echt groter dan Kruger met het Mozambikanen natuurgebied samen. Het is zo groot als Denemarken. Het gebied heeft hele oude rivier valleien, kleine bosjes en een heel netwerk aan zoutpannen. Die staan echt allemaal droog. Er zijn een paar plekken waar een waterplas is maar noemenswaardig is het niet. In de ochtend nemen we de tijd en daarom komen we toch nog later dan gedacht aan op onze camping, 1 plek per camping, CKWIL07. Beetje schaduw is genoeg voor het eind van de middag. Verder geen voorzieningen. Een vuurplaats dus gaan we hout sprokkelen voor zover dat mogelijk is. We hebben bij de auto ook een “open air shower”, we vullen de zak vanuit de watertank en met een ingenieuze manier van touwtje ophangen kan de douche naar believen hoger of lager, echt een genot om even lekker af te spoelen. Koken, vuurtje erbij, nog een wijntje en te bed want we gaan morgen om ongeveer 06.30 rijden. We gaan in twee dagen de Deception Valley verder rondrijden. Niet veel wild te zien en bij de waterhole al helemaal niets. Verderop dan toch twee leeuwinnen, echt groot, hoog op de poten. Eerst zien we er 1 en dan komt er verderop 1 uit de bosjes, het weerzien is goed, even snuffelen en dan gaan ze samen liggen. We weten dat er dan voorlopig niets gaat gebeuren en rijden verder. Verder zien we geen wild. Daar waar we naar Piper Pan en Xade kunnen parkeren we de auto en gaan ontbijten. Via verschillende zoutpannen en tussen bosjes doorrijdend komen we bij onze tweede camping: CKPAS02 in de Psssarge Valley. Dit schijnt zo ongeveer de beste camping te zijn die je kunt treffen in de Kalahari: net even op een heuveltje, bomen, schaduw, een prachtig uitzicht op de een immens grote vallei waarop helaas niet veel dieren lopen en wat er loopt zijn hier veelal de gemsbokken, de echte woestijn antilope met hun rechte hoorns van 1 meter lang. De Kalahari is echt gemsbok land. We rijden nog even door om hout te zoeken en vinden dan toch de twee jonge mannelijke leeuwen. Vandaag alleen een Zweeds stel gezien en na het ontbijt een in Den Haag wonend Frans stel. Zij vertelden over de twee jonge leeuwen. Met hout retour, biertje, ondanks dat er hier een emmer hangt in het slakkenhuis hangen we toch onze eigen douche op. Even moeten we voor 10 minuten in de auto zitten omdat het regent en daarna droog, koken etc. Nog vroeger op, 06.00 en voor 07.00 rijden we al weer. In de Leopard Pan zien we een volwassen leeuw recht op ons aflopen, verder veel impala’s, een paar keer een verdwaalde gnoe en wat toch ook echt opvalt, is dat we in of boven al die zoutpannen geen gieren zien. Qua landschap is het hier bijzonder en echt je denkt dat je hier gewoon alleen op de wereld bent. Voor het wild hoef je hier niet naar toe. Uiteindelijk komen we weer bij Matswere gate, zien drie auto’s het park ingaan. De rancher wil weten wat we allemaal gezien hebben, prikt nog wat stipjes op de kaart en vertelt dat er gisteren zomaar en leeuw langs de entree gelopen was. Hebben jullie nog gezien of er nog brand was? Nee, we zagen dat wel toen we de vorige avond op onze camping zaten. Wij dachten dat men de branden gecontroleerd aanstak maar ze ontstaan spontaan door de immense warmte. Er is hier niet veel op de receptie, veel grote boeken waarin een ieder zich moet registeren als je het park ingaat of als je eruit gaat. Je kunt er nog een blikje fris kopen en opmerkelijk is toch wel de vrij grote doos met condooms die hier tegen betaling beschikbaar zijn. De schoonmaakster lijkt wel een Aziatische vrouw omdat ze een wit mondkapje draagt. China investeert bijna wel in elk Afrikaans land en heeft dit misschien ook geïntroduceerd! Langs de Phefodiafoka Fence, (Ongelooflijk dat hier voor duizenden kilometers hekken geplaatst zijn die dan ook nog wel een 3 meter hoog zijn.) rijden we buiten het park naar Kuke Corner en vandaar is het 1 rechte zandweg door diepe sporen langs de Makalamabedi Fence, hier staan er zelfs drie hekwerken over een breedte van zeg maar 30 meter, waar we lek rijden. Moet zeggen dat Bertus en Aernold binnen een halfuur de band verwisseld hadden. En dat is niet een eenvoudige klus bij een dergelijke grote auto, vooral als die dan ook nog niet recht staat en in rul zand. (Bertus en Aernold eten nu (8 januari) voor het eerst tonijn op toast. Is geen toast maar van die luchtige Zweedse crackers en Bertus denkt dat die crackers nu dan ook echt beter gaan smaken). Maun is echt heel erg groot geworden, voor ons na 18 jaren onherkenbaar. Wel ruim opgezet met veel nieuwbouw, vaak nog simpel en traditioneel, rechttoe rechtaan maar ook glanzend materiaal met veel glas zoals bij de Toyota garage. Nadat de reparatie klaar was zijn we nog even naar de Choppies (variant van Shoprite en de ouwe getrouwe Spar) gegaan. Niet echt de beste als het gaat om verse groente. Bakken vol slechte, verrotte groenten en fruit staan in de niet gekoelde ruimte te wachten tot dat ze opgehaald worden. Bij de kassa’s nog steeds naast de kassière de jongere die de boodschappen in zakjes doet. Goede verandering is dat je er tegenwoordig voor moet betalen. Terwijl ik dit allemaal type komt er dood gemoederd een hele grote olifant de walkant naar beneden en gaat lekker badderen in de rivier hier naast de camping bij Savuti, op 25 meter sta ik erbij te kijken, lekker water opzuigen en over het dikke lijf gooien, tussendoor water innemen en je hoort hoe het water naar binnen spoelt! Een leuk Afrikaans kippetje komt met nog een soortgenoot het stukje chips van de grond pikken terwijl er een neushoornvogel in de boom boven me allerlei vogeltaal roept. Dit is Afrika zoals we dat graag hebben.
We vinden vrij snel de weg naar Audi Camp, 18 jaar geleden aan een zandweg, nu asfalt en de laatste 200 meter zand. Nog herkenbaar maar twee keer zo groot, veel meer verhuurtenten en kamperen doe je in het zand en niet meer op gras. Er is een heus restaurant en een grote bar. Niet meer aanschuiven bij de maaltijd zoals Eve dat arrangeerde samen met Jack. Ze leven nog en Jack is nog steeds actief daar waar hij de honneurs kan waarnemen. We eten lekker in het restaurant, het is out of season. Niet druk! Wel aangenaam. We denken dat we een beetje een rustdag hebben de volgende dag. Niets is minder waar: we laten de was doen, veel was voor 40 Pula! We boeken een vlucht van een uur over de Okavango Delta voor het eind van de middag. We hebben thuis niets geboekt als het om Moremi en Chobe gaat. Eerst naar het Department of Wildlife: moeten we eerst campings boeken en dan terug komen voor de vergunning om de parken door te mogen. Sinds 18 jaren is hier alles geprivatiseerd: kamperen boek je niet meer bij Wildlife maar bij de private bedrijven en dus gaan we eerst naar de ene voor Ihaha en dan naar de andere voor Savuti. Terug naar Wildlife en alles geregeld. Tussendoor twee caches proberen te zoeken, pech! De band laten repareren voor 40 Pula en dan toch nog de eerste cache in Botswana vinden vlak mij een hele oude grote termietenheuvel aan de rivier. Kortom: we hebben het nieuwe Maun wel even leren kennen. Nog geld bij de ATM en dan toch maar boodschappen doen voor de komende dagen. We zien heel veel echt grote, forse vrouwen, ik voel me er erg nietig bij. Het zijn de Herero vrouwen. De Herero vrouwen gaan veelal nog traditioneel gekleed: doet Victoriaans aan, een strak bovenlijfje met daaronder een soort van petticoat met heel veel verschillende lagen stof. Op hun hoofd dragen ze een soort hoed/hoofddeksel in de vorm van een hoorn. Echt heel erg imposant. De jongere Herero vrouwen gaan moderner gekleed maar aan hun lengte herken je ze als een Herero. Dat moderne zie je hier zo wie zo toch meer. Liepen de mensen jaren geleden, ondanks de warmte in bedekte kleding, meer en meer lopen ze in een hemdje en kortere rok. Een Afrikaanse man in een korte broek valt hier direct op, als er al eentje loopt dan spot je hem ook direct. De smart Phone is hier inmiddels ook heel gewoon. We hebben nog twee uren over om even op Audi camp te zijn, even snel een beetje internet om wat te beantwoorden en dan terug naar Maun voor de Mokoro Experience vanuit de lucht! (Mokoro is een uitgeholde boomstam waarmee je door de Delta kunt varen, hebben we 18 jaar geleden wel gedaan en toen al geleerd dat het de meeste doden vallen door toedoen van nijlpaarden!) Deze keer geen Mokoro maar een Scenic Flight! We hebben een vijf zitter gehuurd voor 3400 Pula, besloten geen moeite te doen om er nog 2 mensen bij te vinden. Voor 290 euro gaan we samen een uur de lucht in. Geboekt bij Mack air, we melden ons bij het bureau, formaliteiten afhandelen, iemand begeleidt ons naar het vliegveld en wij moeten dan nog even door de security check. Met een busje naar het vliegtuigje, we hebben een vrouwelijke piloot. Leuke meid. Alles gaat snel, instappen en gordel om, er zijn drie nooduitgangen en meer hoeven we niet te weten. Na starten en vaart maken komen we los en klimmen we naar geen idee hoe hoog. Ze heeft ons wel even op de kaart laten zien waar we zo ongeveer langs vliegen over de Okavango Delta, een van de werelds grootste inlandse rivier delta’s, het is een uniek ecosysteem. Eerst vliegen we nog een even over de buitenwijken van Maun en dan passeren we Buffalo Fence, een hekwerk dat de wilde dieren scheidt van de koeien, geiten en ezels die bij de bewoonde wereld horen. Prachtig, dat landschap onder ons, de palmbomen, struiken, baobab bomen te midden van graslanden, waterplassen, riviertjes en dan nog alle dieren die je onder je kunt waarnemen in een landschap met misschien wel meer dan 40 kleuren groen. Zie olifanten, als ze op ooghoogte zijn, zijn ze immens maar van boven af zijn het nietige beesten in dit zeer weidse landschap. Echt prachtig. Meer naar het noorden toe vliegen we over een gebied waar echt heel veel dieren zijn en daar waar je water ziet, zie je ontelbare nijlpaarden in en uit het water. Echt heel bijzonder. Onze pilote vliegt ook lekker scheef zodat je nog meer en beter onder jezelf kunt kijken. Een uur vliegen is zo voorbij als je zoveel te kijken hebt. Na een uur staan we weer aan de grond, een hele mooie ervaring rijker. Nog even langs de bottel store en dan naar Audi. De was opgehaald, voor 40 Pula kunnen we dat zelf niet doen. Vanavond dan eindelijk gestoofde groenten in folie. Wel een salade erbij en een lekkere beker soort vla met vruchten. Morgen verder naar Savuti!