Savuti, Chobe, Afrika (3)

Savuti, Chobe. Afrika (3)
Acht januari vertrekken we s’ morgens vroeg zo rond 07.00. Gisterenavond nog een stapeltje hout gekocht langs de weg voor 10 Pula. Niemand aanwezig en er kwam ook niet iemand hardlopend aan. Geld onder een pannetje gelegd. Vanochtend kopen we er nog een stapeltje hout bij. Buiten Maun is het na 30 kilometer weer gravel, de 4wheel er op en lucht uit de banden voordat we verder rijden. Onderweg besluiten we dat we Moremi links laten liggen. We hebben een groot gebied vanuit de lucht kunnen zien. En om via Xakanaxa naar Savuti te rijden vergt wel extra veel tijd. Over een in onze beleving “gravel” highway van wel bijna 10 meter breed komen we snel bij Mababe South Gate. De rancher die ons helpt met de formaliteiten (besproken campsites en park permit laten zien), ons inschrijven in het boek met inkomende gasten) is vandaag jarig. Niks vrije dag, gewoon werken, geen taart en ook niet naar huis want het is 2 maanden hier zijn en dan eens een keer naar huis voor een paar weken. In een doosje heb ik nog een papieren vlindertje op een klein veiligheidsspeldje (komt uit Myanmar, januari 2014). Die heb ik hem als een presentje opgespeld. Toch nog iets speciaals gehad. Natuurlijk hebben we ook nog even voor hem gezongen. We bedanken voor de tip: neem straks het rechtse pad voor 21 km, jullie zullen veel dieren zien maar vergeet niet na 21 km het linker pad te nemen, beslist niet de Marsh Road nemen!!!!!
We rijden op de rand van links bosjes en rechts open veld; kan niet beter. Impala’s, zebra’s, olifanten, olifanten en nog eens olifanten. Immens groot! Er zit wel degelijk verschil in. Het is wel oppassen geblazen. En dan plotseling, niet te geloven, een hele kudde elanden. In al die jaren slechts twee keer een enkele gezien en nu een hele kudde, van groot tot klein te midden van een kudde zebra’s die hier iets geler lijken dan we gewend zijn. Prachtig. Vele olifanten verder buigen we dan naar links en komen terug op de Magwikhwe Sand Ridge. Kilometers lang trekken we diepe sporen door het mulle zand, hard gaat het niet maar gestaag gaan we verder. Er is hier maar 1 doorgaande weg en die moet je nemen. In 1996 hield het hier ergens voor ons op. Door de heftige regenval was de weg onbegaanbaar geworden. Afrikanen trokken elkaar met lieren vastgemaakt aan de bomen door de blubber. Toen zijn we terug gereden naar Kasane en moesten we 600 km via Nata rondrijden naar Maun. Nu moeten we twee keer even van de weg af om een tegenligger te laten passeren. Meestal ga je allebei net op hetzelfde moment omhoog de weg af en dan maar even knipperen, wie gaat nu eerst? Het lost zich altijd gewoon wel op. Als we al in de buurt zijn van Savuti, er staan namen van loops die je kunt rijden, zien we een waterplas en besluiten daar even te kijken naar alle rondlopende beesten, een olifant wil net gaan badderen dus parkeren we en zetten de auto uit. Mooi, het is half drie en we komen zo mooi op tijd op de camping aan. Starten, keren en weer een lekke band. Nota bene van de zeer goede reserve band. Nog een 20 tal meters wel van de plas. Stoppen en verwisselen. De mannen verwisselen en houden de achterkant in de gaten, ik sta op de uitkijk voor 180 graden links en rechts voor. Bloedheet! Voorzichtig rijden we verder tot waar we ons weer moeten inschrijven. Een chauffeur van het enige nabijgelegen lodge neemt ons mee en de manager vraagt 100 Pula voor de reparatie van de band. Junior die het moet doen vraagt 50 Pula. Morgenvroeg zullen we de band weer ophalen. Door naar de camping: plek nummer 1, er zijn hier 10 plekken. We herkennen er helemaal niets van. Toen we hier 18 jaar geleden waren was er geen camping meer. Extreme droogte had er voor gezorgd dat de olifanten alles hadden vernietigd in hun zoektocht naar water. Toen was de camping nog van het departement of wildlife, nu geprivatiseerd. Het toiletgebouw is zowaar een bunker. Dikke betonnen muren van een soort graskeien aan de buitenkant hebben een aarden wal van wel 3 meter aan de binnenkant. De ingang van het complex heeft aan twee zijden een ingang van 1 meter breed met een ijzeren deur aan een veer. Hier komt geen olifant meer naar binnen. Wel een super kampeerplek aan een water waar de olifanten s ’middags en ’s avonds naar toe komen om te baden. Vanwege de lekke band zijn we hier pas zo rond 16.30. Is goed zo. S ’avonds genieten we van een supergave sterrenhemel, echt zo helder en zo dicht bij, je denkt dat je de sterren haast zou kunnen aanraken. Zo rond 21.45 komt er dan nog de maan bij, niet meer de volle maan zoals een paar dagen geleden. Kampvuur doet het hier ook goed. De afvalbakken zijn hier ook hyenaproof! IJzeren frames, met een dito schuif die je kunt sluiten, het geheel kantelt als je er aan komt, vinden hyena’s beslist niet leuk. Ver weg horen we de olifanten. ’s Nachts niets gehoord maar als we opstaan, zien we de afdrukken van kat achtige dieren op onze kampeerplaats. We hebben in Maun bij de Spar echt bruinbrood met zonnebloempitten kunnen kopen, uitgebreid ontbijten heet dat dan ook vanochtend. Pakken en rijden richting Chobe. Eerst nog even de autoband gehaald. Twee keer moeten plakken en toen bleek ook nog dat het ventiel gescheurd was. Nieuwe of opgelapte binnenband door Junior erin gedaan. Hem wat Pula’s gegeven en bij de receptie nog 100 Pula betaald, koopje maar afspraak is afspraak op zijn Afrikaans. Veel bos onderweg en heel dicht begroeid, we zien niet of nauwelijks dieren en het is hier overal erg droog. Hier nog meer dan voor Savuti en dat is vreemd want het is nu regentijd in Botswana. De auto wordt niet echt vies van die paar poelen waar we door heen moeten rijden. En dan opeens staat er dan toch vanuit het niets een hele grote olifant langs de kant van de weg, stoppen en wachten. Hij schrok ook van ons, dus gaan we de maat meten! Uiteindelijk na een aantal zeer lange minuten draait hij zijn kop van ons af en loopt tergend langzaam de bosjes in. Na 10 meter zie je al niet meer dat er een olifant is. Dit overkomt ons nog een paar keer en dan hebben we het hart iets minder in de keel kloppen als de eerste keer. Alles went maar het blijft oppassen. Doorrijden is niet goed en achteruit rijden al helemaal niet. Bij de Gcotha gate (allemaal nieuw deze gates, waren er vroeger niet) gaan we links en 7 km verderop pakken we weer een cache. De “grader” cache, verstopt in een oude machine die vroeger de zandwegen egaliseerde, vinden we niet. Na niet te lang meer rijden weer even op asfalt en dan bij de Ngoma gate Chobe National Park weer in. We rijden daar waar het kan onder langs de Chobe river met aan de overkant Namibië. Wat een vergezichten en dan zo maar op die vlakte nog voor de rivier een Sabel Antilope!!!! Twee keer eerder gezien in een flits in al die jaren in Afrika, nu gewoon rustig liggend in het gras! Natuurlijk staat hij, het is een hij want hij is vooral zwart van kleur, de wijfjes zijn meer bruin) op als we naderen. Gracieus weg dravend, prachtig. Eindelijk op de foto! En dan is hij ook zo verdwenen tussen de bosjes. Het is echt een heel mooi dier en je ziet ze zelden. Leuke groep olifanten met twee kleintjes en een iets oudere te midden van hun ouders. Nog veel meer bekende dieren, de altijd vrolijke waterbokken, de op afstand altijd zichtbare giraffes die hun kop ergens bovenuit steken. Op de camping in Ihaha, aan de Chobe rivier hebben we plek 2 onder een hele grote boom met daarin de aapjes met blauwe ballen. Ze willen wel direct op de tafel springen als er iets te eten valt, dreigen en dreigen en heen en weer springen. We doen er niet te vele op af. Een horde impala’s gaat nu wij hun schaduwplek ingenomen hebben iets verder op staan. Even later zijn het de waterbokken die nerveus de graslanden opdraven, alle impala’s erachter aan, nerveus blijven ze lange tijd de omgeving in de gaten houden. Terwijl aan deze kant van de rivier het wild loopt, lopen er aan de andere kant de kudden koeien van boeren in Namibia en zetten vissers netten uit in het water. We gaan nog een aantal uren langs het water rijden en zien heel erg veel olifanten en nog opmerkelijker twee hele grote groepen buffels. Beide groepen bestaan wel uit meer dan 150 stuks, ook echte kleintjes zijn erbij. Ze komen allemaal de helling af, gaan te water, zwemmen, grazen en nog een 3 kwartier later gaan ze allemaal weer naar boven en trekken ze zich terug in de bosjes. Bij de buffels zitten altijd veel witte reigers, mooi contrast. Een groep baboons probeert ons te intimideren, kleintjes zitten op de rug en als de moeder versneld gaan ze gauw onder de buik hangen. Een krokodil komt langzaam uit het water en droogt zich in de late avondzon, een lepelaar staat alleen in de het water te genieten van de zon met even verderop een zwarte ibis. Dit is hoe we het echt super vinden. Natuurlijk zie je hier niet zoveel als in de Serengeti of Masai Mara maar de landschappen waarin de dieren leven maken het zeker als je aan het water kunt zijn ook bijzonder. Regelmatig steken er Namibiërs de Chobe over om de toerist te beroven, daarom houden ze hier de wacht met een auto. Plaats 2 vonden we voor de avond minder mooi dan nummer 10, we gaan daar staan en wachten tot 19.00 voor we de tenten opbouwen. Na 19.00 mag je niet meer rijden dus zal er niemand meer komen. Dat is gelukkig ook het geval! Dus hebben we 160 graden zicht op de Chobe en de omgeving. De zon is snel weg en dan begint al snel het geluid van verschillende insecten, krekels en waterdieren. Het geklingel van staafjes die in de wind heen en weer gaan, beetje hol geluid, Het geluid als tegen een lege fles tikken met een stokje, de kikkers die verschillende kwaak geluiden maken, het kan soms echt veel lawaai geven maar is ook een vertrouwd geluid. Langzaam wordt het donkerder, zie je nog wel het water van de rivier donkerder zijn dan de lucht en de graslanden, een paar vuurvliegjes. Dan komen de eerste sterren en met dat er meer sterren zichtbaar zijn wordt de wereld eronder donkerder en zwarter totdat je alleen nog maar de horizon “verweg” kunt waarnemen in de onbeschrijfelijke stilte. Dat is “in Afrika”! Dan komt de maan er weer bij en is het plaatje weer compleet om iets van 21.45. We kunnen er niet genoeg van krijgen.
De ochtend levert al vroeg een prachtig uitzicht op de Chobe rivier. Twee nijlpaarden liggen aan de oever. Vannacht geen leeuwen gehoord, wel de nijlpaarden. Ontbijt met boven ons in de boom een visarend. Dichterbij kan die niet komen. Al game drivend rijden we Chobe weer uit en zijn daarna binnen een paar minuten bij de grens met Namibië. Bij de Ngoma brug gaan we Botswana uit, gaat snel en even verder op gaan we Namibië binnen. We moeten aangeven hoe lang we willen blijven, geen idee, weten we nog niet. Dat kan niet. Je moet dat opgeven. Dan zeggen we maar tot 20 januari. Blijkbaar komen we in de problemen als we er dan later uitwillen. Wat dat dan kan zijn weten we niet. We mogen er wel voor de 20e uit. Een dorp verderop heeft een ATM die geen geld meer heeft. In Katima Mulilo, op de grens met Zambia, 1200 km vanaf Windhoek, halen Bertus en Aernold geld uit de ATM, ze hadden nog meer willen hebben maar helaas ook deze machine raakt snel leeg. Drinken en tanken en dan 3,5 uur sturen over de Caprivi strip. Een rechte weg met links en rechts groen. Af en toe een waarschuwingsbord: driehoek met rode rand met een olifant erin. We zien er in de komende 304 km slechts 1. De hutten staan hier veelal tussen een ommuurde rand van riet. Het is bijna 4 uur als we aankomen bij de Nunda River Lodge. Net op tijd om het laatste campingplekje aan de Okavango rivier voor twee nachten te reserveren. Prima plek om halverwege onze reis te verblijven. Popa Falls en Mahango Game Reserve zijn om de hoek.