Namibia, Afrika (4)

Hoi allen,

Foto's plaatsen gaat niet lukken, te weinig mb's. We zitten nu in het Kgalagadi Transfrontier Park, een driehoek in Zuid-Afrika dat igeklemd ligt tussen Botswana en Namibia. Met de verslaglegging lig ik wat achter. Veel leesplezier en groeten vanuit een zeer warm, boven de 40 graden, nationaal park

Namibia, Popa Falls, Africa (4)

Namibia - a once in a lifetime experience quaranteeing memories that lasts a lifetime!


Popa Falls en Mahango game reserve. In de laatste 18 jaar is hier veel veranderd. Het duurt even voor we ons goed kunnen oriënteren. Brug, ja, nieuw? Wel of niet erover gereden voor die leuke eco-camping met een veranda boven de Okavango rivier met het geluid van het vallende water van de Popa Falls op loopafstand? We rijden over een nieuwe of gerenoveerde brug naar Bagani. Asfaltweg. Nieuwe lodges aan de waterkant. We kiezen voor de Nunda Lodge, heeft kampeerplaatsen aan de Okavango rivier. Als we opbouwen bedenken we ons vrij snel dat we nu aan de andere kant van de rivier staan want we hebben de zonsondergang nu voor ons in plaats van achter ons. Vanaf de andere kant zagen we 18 jaar geleden alleen maar bos, papyrusplanten, rietsoorten, grassen en lagen er nijlpaarden aan de oevers die veelal uit kleine zandstrandjes bestonden. Nu is die oever volgebouwd met vakantie resorts en lodges. We gaan op zoek naar de camping van weleer. Toen opgezet om de bewoners van het gebied te leren dat je met het opzetten van een camping geld kunt verdienen aan toeristen die komen kijken naar de wilde dieren in hun leefomgeving. Dat je de dieren niet moet doden maar dat ze een garantie zijn voor een inkomen. We hebben toen twee dagen en nachten genoten van alles en ik zie nog beelden op mijn netvlies van een treurende blik die bedenkt dat dit alles straks voor bij is, dat we naar huis moeten. We moeten nu geld betalen als we even de Popa Falls willen zien. Ze stellen niet veel voor, het zijn eigenlijk alleen maar een aantal stroomversnellingen en niet meer of minder dan dat. Ze herinneren ons aan vervlogen dagen. Van de zes unieke plekken zijn er nog twee intact, er zijn toiletten, douches en keukentjes bijgebouwd. Het is als met veel in Afrika: we maken iets nieuws met de beste bedoelingen maar we leren mensen niet hoe ze het moeten onderhouden. We zijn blij dat we nu voor het nieuwe gekozen hebben. Daarmee kom ik ook terug bij het begin van dit schrijven: wij hebben zulke goede herinneringen aan onze eerste kennismaking met Namibië (18 jaar geleden) dat we besluiten om niet terug te keren naar plaatsen waar we al geweest zijn. Dat heeft consequenties voor hoe we verder reizen. We gaan vanaf hier via Windhoek naar Keetmanshoop rijden. Daarna richting Rietfontein, de grens over en naar het Kgalagadi Transfrontier Park! Maar eerst nog even een bezoek aan het Mahango Game Reserve, klein maar leuk park waar een river site drive is van ongeveer 15 km. Daar kun je best lang over doen. Olifanten, impala’s, zebra’s, giraffes, gnoes. Er zijn in dit park twee plaatsen waar je uit de auto mag. Bij de grote baobab en bij de picknick site genaamd Kwetche. De baobab boom is echt heel erg dik, weinig te zien. Vlak voor Kwetche denkt Aernold iets in een boom te zien, beetje langzaam achteruit rijden en met dat we stoppen staat de kleine luipaard op en loopt over de boomstam naar beneden, blijft nog even zitten, nog net het koppie op de foto kunnen zetten en dan springt het dier naar beneden en verdwijnt daarmee uit het zicht. We rijden dezelfde drive terug en zien dan een nijlpaard grazen, blijven imposant als ze boven water zijn. En dan en kudde van 12 roan antilopes, ze hebben witte en zwarte strepen op het hoofd en een hoorn die korter is dan van de sable antilope. Roan antilopes hebben we voor zover we weten nog nooit eerder gezien. De ochtend heeft toch weer mooi wat gebracht.
In de vroege ochtend nog even kijken of we WiFi hebben. Nee, heel Namibie zit zonder. We ontbijten, pakken, rekenen af en vertrekken. De Kavango regio wordt gedomineerd door de Okavango river, de grond is vruchtbaar en er wordt dus veel verbouwd. Leef je niet daarvan dan leef je van vissen. Vanaf de Caprivi tot Rundu wonen er dan ook vele mensen, echt een vrij druk bebouwd gebied langs de weg met allerlei soorten hutten. De meeste zijn nog van leem met rieten dak, er zijn erbij die hebben kleine steentjes verwerkt in de leem, anderen hebben er meer houten stokken tussen staan. Hier nog maar weinig blikken huizen. Langs de kant van de weg aanbod van brandhout, grote pallen die als basis dienen voor een hut, riet en kleine hoeveelheden abrikozen. Blijkbaar is er een nieuw toilet op de markt gebracht. Grappige ronde tonnetjes van zeg maar 3 meter hoog, in de kleuren van fuksia rose, een harde kleur groen en korenbloemblauw. Ze hebben allemaal een zwarte pijp die zorgt voor beluchting van de tank met uitwerpselen. Ze vallen echt op te midden van de grijze hutten met beige rieten daken. Er is een voetbal wedstrijd gaande. Geen grasveld maar een knollenveld met hier en daar een plukje gras. Als er niet gevoetbald wordt dan grazen er de koeien. Nu is het veld voor 22 spelers die hier in de bloedwarme middag hun spel spelen aangemoedigd door vele toeschouwers. De mensen zitten met velen achter op een pick-up wagen die onder de bomen in de schaduw geparkeerd staan. Een mooi verzetje zo op vrije dag. Na Rundu verandert het landschap, grote landerijen links en rechts met lange oprijlanen. Links en rechts zien we heuvels en soms is het ineens vlak en kun je kilometers ver kijken en zie je een droog landschap met acaciaboompjes. Soms groen, dan weer droog zonder blad of verbrand. De B1 gaat van Rundu (grens met Angola) door Windhoek naar Vioolsdrift (grens met Zuid-Afrika), het is een soort trans Namibian highway, recht toe, recht aan, je schrikt als er ineens een bocht in de weg zit. Voor vandaag vinden we Grootfontein ver genoeg. Nog even langs de Spar. Voor de Spar hangen vele verdwaalde zielen rond. Het is voor het eerst dat we hier veel mensen zonder perspectief zien. De dame van het German Fort en Museum (waar we een tweede cache vinden) vertelt me dat veel jongeren van het platteland vertrekken. Allemaal naar de steden, zoekend naar werk dat er niet voor iedereen is. Ook hier dus een leegloop van het platteland waar men tot voor kort vooral bezig was met zelfvoorzienend te zijn. Tussen Rundu en Grootfontein zijn al aanzienlijk minder scholen dan voorheen. Het museum vertelt de geschiedenis van de eerste “settlers”, Duitse kolonisten. Buiten Grootfontein is een nieuwe camping: Bush Baby campsite. Onderweg naar Etosha NP waar we niet naar toe gaan, is er na 6km een poort. Je moet het zware ijzeren hek opzij duwen om binnen te rijden, dan nog 4km over een gravelweg naar de receptie. Een leuke . met grote krulspelden in haar haar verwelkomt ons. Morgen moet ze haar dochtertje voor het eerst naar school brengen, een groots moment, ze maakt zich daar mooi voor. Ook triest want zij werkt hier in het niets en het meisje gaat bij oma wonen. Dat verdriet haar en spreekt voor zich. Lourens is van het onderhoud van de machines, hij wil onze “spontaan” leeggelopen reserveband wel repareren. Die was bij de Savuti lodge gerepareerd, dachten we, dus niet en liep leeg. Het valt niet mee om in het donker met een hoofdlampje op te typen, regelmatig vliegt er een insect voorbij, spookt er een bromvlieg langs mijn oor of raken de zachte vleugels van een nachtvlinder mijn benen. Aernold bakt de aardappelen terwijl Bertus de braai op het vuur heeft staan, het prachtige “streekeigen” vlees ligt op de braai terwijl we omgeven worden door heel veel krekels. De haan met zijn kippen die hier bij het inventaris horen zijn inmiddels op hun stok. Bertus heeft gezwommen, koud water, douche om op te warmen terwijl het nu buiten om 20,30 nog echt 22 graden is. Ik heb de lodge niet kunnen vinden, te ver lopen. Allen weer schoon met een douche, primitief met een douchegordijn en veel water. De kilometers naar Twee Rivieren berekend en dat betekent morgen en lange dag en vroeg op. We gaan nu eten. Vroeg op, een dikke dag rijden via Windhoek. Prachtige landschappen, ver weg heuvels, soms vlak, dan grillig of met een punt erop. Er voor de grote vlaktes die behoren bij de diverse grote landerijen waar men ook nog wild heeft lopen waarop gasten mogen jagen. Het is maar wat je leuk vindt. In Otavi gaan we links en vele kilometers later doemt het Waterberg Plateau links voor ons op. In Otjiwarongo is het tijd voor koffie bij de Wimpy. Hier is ook over het algemeen redelijk goede WiFi beschikbaar. De B1 gaat verder naar Windhoek. We kunnen gemakkelijk doorrijden, het oude Windhoek ligt links en nieuwe moderne buitenwijken liggen rechts. Er is bijna geen hoogbouw. Het oogt een prima stad te zijn. De townships liggen verweg. Nog 85 kilometer en we zijn in Rehoboth. Vlak ervoor is een resort waar je kunt kamperen. We rijden naar een groot entree en dan blijkt dat men geen gasten wil die niet gereserveerd hebben. Vreemd. Morgenvroeg om 08.00 zijn we welkom. Raar. Dan noodgedwongen verder naar Mariental, nog eens 174 km. Fijn voor ons dat er na 100 km in Kalkrand nog niet zo lang geldeden iemand een camping heeft geopend. We zijn de enigen die hier kamperen. Er is wel een bungalow verhuurd. Onderweg hebben we een heftige regenbui met dikke hagelstenen gehad. Zelfs zo veel dat we even aan de kant van de weg zijn gaan staan. Nu dreigt er nog steeds regen maar we hopen dat het voorbij trekt. Niet dus. Er komt ineens heel veel wind opzetten, dwarrelwinden zorgen voor grote zandverplaatsingen. En dan gaat het hard regenen. Onder de dakjes van de dak tenten is het niet prettig schuilen. Dan maar naar de kroeg, we mogen achterom via de voorraadkamer naar binnen. Het is zo’n vettige kroeg waar aan het eind van de dag een paar mannen wat rondhangen. Er is WiFi en met een windhoek biertje erbij wachten we totdat het bijna droog is. Terwijl ik gauw wat dingen in een pan bij elkaar roer proberen Bertus en Aernold de van thuis meegebrachte zonneluifel op te hangen. Is niet gelukt, het weer speelt ook nog eens parten. Geen braaivlees maar een corned beef blikje door de maaltijd. Voor 1 keer moet dat wel kunnen. We gaan vroeg naar bed en staan dan ook weer vroeg op. In Mariental ligt nog een cache te wachten op het kerkhof. We stoppen en we zien Backerei Dekker! Die lag vroeger aan de B1 en nu midden in het stadje. Goed voor een heerlijke toasted sandwich met kaas en tomaat en een overheerlijke aardbeien milkshake.