Namibia, Africa (5)

Namibia, Africa (5) en Kgalagadi Transfrontier Park.
Van Mariental ging het verder naar Keetmanshoop. Een niet zo groot provincie stadje. Nu minstens een hele uitbreiding rijker aan de andere kant van de B1. Nog een paar Duitse oud koloniale gebouwen, zoals een kerk waar nu een museum in is gevestigd. Van het leuke groene pleintje midden in het stadje is niet veel over. Bij de Spar doen we voor een aantal dagen boodschappen. Tanken en dan op zoek naar de kapper. Bij de eerste zijn de mannen nog niet direct aan de beurt en bij nummer twee hoeven ze maar 15 minuten te wachten. Beide geknipt door een gezellige dikke vrouw die haar volle aandacht op de mannen richt. Langs een nieuw soort wegrestaurant, wel internet maar het ligt eruit. Door naar Quivertree Forest Rest Camp. Veel verandert hier, ten goede. De Kokerbomen maken het tot een bijzondere plek, er is een heus bos van deze bomen en die groeien alleen maar hier op de wereld. Het is familie van de aloë. De stammen zijn van stukken schors die als de late avondzon er op schijnt op goud gaan lijken. Uit de stam ontspruiten dan heel veel naar boven groeiende "takken” met aan het eind een soort van bloem bestaande uit diverse punten. Heel speciaal en zeker als je de kans krijgt e met de avondzon te fotograferen. Het is hier warm, zo niet erg heet. Eerst met de auto op een schaduwplek en later verkassen we naar een plek waar de dak tenten een beetje in de luwte staan van een acaciaboom. Vlakbij een toiletgebouwtje waar we onder het afdakje kunnen schuilen voor het geval het gaat regenen. Als we zo bezig zijn om alles een beetje gunstig te installeren ontdek ik een groot gat bij een buitenband, de bedrading is al zichtbaar. Aernold en Bertus besluiten de band te verwisselen en dan gaat het hard regenen. De band is er nog net niet af maar ze besluiten dat ze alle materiaal weer opruimen en dat we morgen naar Keetmanshoop rijden om daar een nieuwe band onder de auto te laten zetten. Dit na overleg met de verhuurder van deze auto. Zo gezegd, zo gedaan. Met een nieuwe band en een goed gevoel op pad over de C16 van Keetmanshoop naar Rietfontein, grensovergang met Zuid-Afrika. Droog en dor landschap, een brede gravelweg van wel 8 meter en veel stof achter de auto. Nog een paar heuvels met daartussen nog een plek waar God blijkbaar nog een paar grote bakken met rotsstenen overhad en dacht waar zal ik die eens neergooien. In Aroab even wat drinken kopen en dan zien we dat er een kantoortje is waar we wat moeten regelen. Blijkbaar is er bij het naar binnen rijden van Namibia aan ons geen formulier uitgereikt waarop staat dat je de auto mag invoeren, we hadden er zelfs voor moeten betalen. Gelukkig kan het nog hier geregeld worden. Dan dalen we langzaam aan af naar Zuid-Afrika. Nog steeds grote landerijen waar we af en toe een koppel schapen zien lopen, veel meer kun je hier ook niet houden. Nog een heuvel en dan is daar verder op in de vlakte Rietfontein, een grensovergang van weinig, als er deze maand 1 auto per uur de grens overgaat is het veel. Geen wonder dat men zich hier moet vermaken met kaartspelletjes. Zie de dag hier maar eens door te komen. Bij Bokspits links en dan zijn we vrij snel bij de ingang van Kgalagadi Transfontier Nationaal Park. Het ligt ingeklemd tussen Namibia en Botswana. Samen met het nog grotere deel in Botswana, geen grenzen, is het een van de grootste beschermde wildgebieden. Hier kent men de migratie van de gemsbokken, die moeten mijlen ver lopen opzoek naar water als het erg droog is. Het landschap is prachtig, je kunt langs de rivierbeddingen van de Auob en de Nossob rijden. De beddingen zijn eigenlijk altijd droog en daarom zijn er waterputten aangelegd. Vroeger voorzien van windmolentjes en nu bijna allemaal vervagen door zonnecollectoren. De eerste nacht slapen we op Twee rivier en voor de tweede nacht boeken we een plakje in Nossob. De dieren lopen vooral in de beddingen of er vlakbij. Boven de beddingen zijn de heuvels begroeid met acacia bomen die tussen de limestone stenen groeien. De bovenkant van de heuvels hebben de karakteristieke Kalahari rode ijzerhoudende kleur. Dit is wel echt een overgereguleerd park. Wij mogen slechts op 4 wegen rijden, veel wegen zijn niet toegankelijk en dan zijn er nog de wegen die voorbehouden zijn aan gasten die aan de weg een accommodatie hebben. Geen idee wie dat controleert, wij zien nooit een rancher rijden in de Nationale Parken. De 162 km naar Nossob laten ons twee leeuwen zien. Wat doen leeuwen? Juist ja, slapen. Als we wegrijden kijkt een ervan ons nog even na om er zeker van te zijn dat wij ook wegrijden. Verder heel veel gemsbokken, impala’s, een enkele gnoe en een jackel. Drukke camping. Je moet hier de vergunning om in het park te mogen rijden afgeven bij de poort, als je er weer uit wilt moet je het weer ophalen en alles wordt in grote boeken genoteerd. Politie is hier ook overal aanwezig, waarschijnlijk omdat je hier ook zomaar de grens met Botswana over kunt steken. Aan het eind van de middag nog een korte rit naar het noorden, weinig gezien. Alweer aardappels met sla. Bij Rietfontein moesten we alle groente inleveren dus…… nieuw eten kopen bij Twee rivier en daar is behalve aardappelen, uien, tomaten en een verlept kropje sla niets vers te koop. In de ochtend vroeg op en als we aan de Nossob kant niet veel, zien steken we de duinen zo’n 50 km duinen, omhoog en weer dalen en weer omhoog en weer dalen, over naar de andere rivier. Heel veel gnoes met kleintjes. Een leeuw, de echte met de zwarte manen, die je alleen hier kunt zien. Helaas ver weg maar met de verrekijker goed waar te nemen. Knap dat Aernold dat zag. En dan verderop: een cheeta met twee jongen aan de kant van de weg. Ze hebben net een jonge gnoe gevangen en doen zich daar aan te goed. De moeder van de jonge gnoe loopt heen en weer op de vlakte en is duidelijk van slag. Lang zal dat niet duren want je bent jouw eigen leven hier ook beslist niet zeker. Ondertussen gegeten op een picknick plaats en dan het park weer uit. Rooiduin is een vervallen oord dus kiezen we voor de Kalahari Trails Nature Reserve, gastvrouw Anne (geboren in Wales). Ze is professor in diergedrag en woestijn ecologie en heeft in de Kalahari jaren onderzoek verricht. Ze is nu 75 en al 15 jaar met pensioen. Je kunt hier veel dieren, behalve de katachtige zien. Er zijn twee stokstaartjes, Toto en Tina die bij ons komen kijken. Ze zijn min of meer tam en Toto reageert zelfs op zijn naam. Een vanochtend geboren impala probeert te zuigen aan de onderkant van de halve olieton. Zijn moeder heeft hem vanochtend gebaard en over zijn kop gepiest. Ze is nu op zoek naar voedsel en vindt hem vanavond eenvoudig terug. Anne kan uren vertellen en dat doet ze vooral in de wintermaanden, dan komen er veel groepen. Nu is er niemand, te warm, boven de 40 graden. Er schijnt een leuke trail op het terrein te zijn maar het is mij ook te warm. We houden ons rustig op in de schaduw, doen niet veel en ondanks dat we geen airco hebben ben ik nu snipverkouden en in de enorme stilte van de nacht moet iedereen die hier in de buurt is mijn gehoest wel duidelijk kunnen horen. Morgen naar Upington, hopen dat er een supermarkt open is, we moeten het een en ander aanvullen.