Springbok, Africa (6)

Springbok, Zuid-Afrika, Africa (6)
Zojuist dan eindelijk het 5e reisverslag kunnen verzenden, had wat voeten in de aarde maar toch na een aantal pogingen gelukt. Elk nadeel heeft zijn voordeel, het heeft ons wel twee lekkere koppen koffie gebracht. Nu staan we in de Toyota garage in Springbok, de veiligheidsgordel van de bestuurdersstoel doet het niet meer. Volgens de monteur moet er een nieuwe rol in. Als je aangehouden wordt moet je gewoon zeggen dat die het niet meer doet. We zijn er niet helemaal gerust op maar we gokken er dan maar op. Met nog 6 dagen te gaan rijden we nu de N7 op richting Garies.
19.30, dinsdag 20 januari. Zo maar even tussen door. De N7 vanaf Bitterfontein naar ClanWilliam (alsof je in Schotland bent) en vandaar naar Citrusdal (zegt iets over groeien van vele citrusvruchten in de Olifants River Valley) wordt op vele plaatsen voor zien van overtaking lanes (drie rijbanen, twee naar boven waar er dan ingehaald mag worden en een naar beneden waarop je gewoon moet doorrijden zonder in te halen, als de situatie zich wijzigt dan gaat het net andersom, heel handig daar waar het veel klimt en daalt, het vergroot zeer zeker de veiligheid). Er wordt heel hard gewerkt in een hitte van boven de 40 graden. Diepe bewondering voor al die mensen die hier in de zinderende warmte aan de weg werken. In dikke kleding met grote hoeden op zwaar werk doen dwingt wel bewondering af. Ook al hoef je de hele dag alleen maar met een vlag te zwaaien dan nog, petje af maar hou vooral de hoed op in deze warmte. Het is zo warm dat wij de ramen vanaf de kant waar de wind wegkomt liever dichtlaten. Als je buiten de auto bent dan brandt de zon tot op jouw botten, niet te beschrijven hoe warm het is. Als de auto’s tot stilstand komen bij de robots dan moet je minimaal 10 minuten geduld hebben alvorens je misschien verder kunt rijden. Na ClanWilliam komt alles voor heel lang stil te staan. We besluiten te keren en via de gravelroad vanaf ClanWilliam naar Cederberg Wilderness Area te komen. Hele mooie route, stijgend en dalend langs een aantal verdwaalde kleinere wijngaarden en boerderijen. Al het groen op ons netvlies is als een nieuwe ervaring. Dagen van droogte met mooie landschappen maken plaats voor water en groen. En dan zijn we toch zo rond 18.00 bij de Algeria Camping Ground. Lees tussendoor dat het kantoor sluit om 16.30 en dat je een reservering had moeten maken. Die informatie staat dan niet bij de informatie over de camping maar op een plek waar je het niet zoekt. We gaan zien hoe het uitpakt. Het eerste kantoor is dicht, het tweede nog open en ja het zou moeten maar buiten het seizoen is het niet nodig. Bij de prijs inbegrepen is de loop naar de waterval. Drie uur lopen, heen en weer. Geen Victoria watervallen! Mevrouw bekent dat ze hier al 25 jaar werkt en een keer halverwege is gekomen. Dat is wel een eerlijk verhaal. Prachtige plek, kabbelende Rondegat rivier (afsplitsing van Olifants rivier) dwars door de camping. Groots opgezet en met op 200 km van Cape Town een zeer gewilde plek in vakanties en weekenden. Nu is er naast ons nog 1 plek bezet. Er is een zwemgat bij de brug die onder water staat. Wil je naar de andere kant dan is er verderop een loopbruggetje. Men bouwt een prachtig nieuw sanitair gebouw en een zeer eigentijdse receptie. Alles gaat open met Pasen. In Zuid-Afrika wordt hard gewerkt aan het upgraden van de nationale parken. Betekent ook dat de prijs omhoog gaat. Het is hier echt gaaf. We drinken eerst twee biertjes, Bertus gaat hout halen, natuurlijk met de auto. Verder hebben we geen haast. Vuur maken, tenten uitzetten en naarmate de zon nog alleen de toppen van de bergen beschijnt neemt het geluid van krekels alleen maar toe. Zelf zijn we doof van de geluiden van de auto, de krekelgeluiden maken dat we weer een vertrouwd geluid horen. We drinken wijn van het Oranje rivier gebied, morgen denk ik van Olifant rivier gebied. We genieten van deze fantastische avond, we zijn bijna rond en zitten onder het genot van terug te blikken op de afgelopen drie en halve week. We gaan nog een paar leuke, minder intensieve dagen tegemoet. Dat begint met morgenvroeg met hier wat blijven rondhangen met later op de dag vertrekken.
Na de dagen in het Kgalagadi Transfrontier kwamen we na een nacht bij Anne geslapen te hebben aan het eind van de zondagochtend aan in Upington. Echt een handelsstad voor het hoge noorden van Zuid-Afrika. Industrieterrein met grote landbouwmachines, alles voor land en tuinbouw is hier te koop. Grote boulevards met alleen maar grote winkels. De supermarkten zijn open, alle andere winkels zijn dicht. Er wordt op zondag geen alcohol verkocht. De bottelstores zijn dan ook dicht. Dat is wel jammer want onze witte wijn is op. De Shoprite heeft wel wijn te koop. Bij de kassa moeten we het achterlaten. De jongens dachten dat we het niet mee mochten nemen. Ik zeg: als je het niet mag verkopen dan moet je het ook niet aanbieden. Waarop de inpakster zegt dat ik de wijn mee moet nemen want u hebt het betaald. Ik loop met de wijn de winkel uit. Niemand die er wat van zegt. Heb je het wel betaald? Geen idee, de inpakster zei van wel dus………gelukkig, op de bon valt te lezen dat het betaald is. Het is druk in de stad, hele busjes en vrachtauto’s vol mensen van buiten worden aangevoerd. Op de hoek bij de Spar hebben er drie kappers een tijdelijke salon ingericht. Met een paar doeken gescheiden van elkaar staan er drie stoelen met op elke stoel iemand die geknipt moet worden. Ik ken geen volk dat zo vaak naar de kapper gaat als de mensen die op dit contingent wonen. Als je niet veel hebt is dit misschien wel een traktatie voor jezelf en laten we eerlijk zijn, de mensen zijn hier net als velen bij ons gewoon ijdel en dat mag ook. We zien ook dat mensen hier steeds dikker worden, obesitas wordt ook hier een groot probleem. De aandacht voor aids, die we van een paar jaar geleden aan de zuidkust kennen, zien we hier niet en het wijzen op de gevaren van ebola heb ik alleen nog maar op de grens met Botswana gelezen. Na vele dagen in de woestijn waar je je soms de laatste levende in deze verlaten omgeving voelt dan nu groene wijngaarden en citrusplantages langs de Orange rivier. Hier wordt al wijn gemaakt sinds begin 1900. Aanvankelijk werden de wijnranken geplant voor de productie van rozijnen, we zien hele lange rijen planken vol druiven liggen te drogen in de zon. Veel nieuwe grootschalige ontwikkelingen, de wijngaarden staan er gezond bij. Veel werkgelegenheid, her en der staan goede onderkomens voor het personeel. We volgen N14 via Keimos naar Kakamas, langs de Orange river met de wijngaarden als groene oases. Er is een ingenieus irrigatiesysteem waarbij men nog steeds gebruik maakt van houten water wielen, klein waterrad met houten schubben. Bij Kakamas rechts naar Augrabies Falls National Park. Een mooi park om een nacht door te brengen. De meeste gasten zijn inmiddels vertrokken. De watervallen stellen niet veel voor, in dit jaargetijde al helemaal niet. Er is een heel wandelnetwerk langs de ravijn uitgezet en je moet op de paden blijven.’s Avonds brandt er op een deel ervan verlichting. Ik ben de enige die nog even gaat kijken. De anderen die hier kamperen, laten de plaats van “het grote lawaai” voor wat het is. Het ligt op de grens met Namibië, de Orange rivier bepaalt vanaf hier de grens met Zuid-Afrika tot aan de Atlantische zee. Om 06.00 rijden we het parkje in, groter dan gedacht en naast een mooi landschap niet veel te zien, beesten zijn duidelijk niet gewent aan auto’s. Terug op de camping ontbijten en dan richting Springbok. Nog wat wijngebieden en dan voor vele kilometers droog en geel gras. Dat je in zo’n gebied een klein stadje de naam Pofadder geeft klinkt logisch. Bij de benzinepomp staat een pick-up met achterop twee etages met geiten. De pompbediende roept de eigenaar na dat zijn auto lekt. “Dat is pies”! Kon de auto daar maar op rijden, dat zou een uitkomst zijn. De laatste 50 km voor Springbok verandert het landschap, heel veel bulten met stenen, grillig. Ergens pak ik nog een cache bij de SvdS kopermijn. Even flink klimmen in de hitte de schat te vinden. Dit is kopermijnen gebied, er zijn er nog een paar open. Verderop langs de Atlantic zijn de diamantmijnen, is beslist verboden gebied. In Namibia heet het nota bene nog Sperrgebiet. Volgende dag immense spierpijn. Er is een camping in Springbok en naast twee fietsers en wij kamperen er later ook Gerben en Jeanne. Hij kwam hier met zijn ouders vanuit Nederland toen hij 16 was. 40 jaar lang een boerderij in zaaizaden gehad en vorig jaar verkocht. Zij stamt af van de Hugenoten die hier eeuwen geleden naar toe getrokken zijn. We hebben het met hen over het nu. Blanke boeren in het noorden zijn nog steeds bang. Er worden nog steeds blanken vermoord en dan gaat het niet om roofmoord maar gewoon om het moorden zelf. We horen dit van hen, eenzijdig verhaal en het komt ook niet in de wereldpers. Later nog even een inkijkje in de “conqueror” caravan, gaaf, alles aan boord, elk hoekje en gaatje benut en het “wagentje” gaat daar waar jouw 4x4wheel ook gaat, geen probleem. De volgende ochtend nemen we afscheid van allen en rijden we door Namaqualand naar Cederberg. In dit landschap lijkt het alsof alleen de sterkste en hardste planten kunnen overleven. Ook diverse soorten vetplanten doen het hier goed, altijd harde wind en droogte. Als in de winter de regen komt geeft het gebied zijn geheim prijs. Een ware opleving: alles begint spontaan te bloeien, een regenboog aan kleuren moet er dan te zien zijn. Dat is zo rond augustus en september. Na uren komen we aan bij Cederberg waar ik al over geschreven heb. Hier hebben de mannen dan de klippen benzine in de auto getankt. Over een gravelroad naar Citroendal, een echt Engels pand met overdekte veranda dient als pub en restaurant. Beetje op straat loeren terwijl we een milkshake drinken met de toasted sandwich. We worden niet of nauwelijks lastig gevallen door jongens die van alles te koop hebben. Ze geloven er zelf niet in, ze blijven op afstand even zwaaien met leren riemen. Binnen hebben de stoelen met rechte leuning (gemaakt van staal) nog zittingen die in plastic ingepakt zijn. De tafels hebben een zwilkje en aan de muur hangt ergens achter een soort van bar een massa bordjes met Engelse taferelen. Op een koelkast en een kassa na is alles leeg. De eigenaar loopt op gymschoenen met uiteraard sokken! Oude blanke mannen dragen hier allemaal sokken in foute schoenen of sandalen. Verder gaat het over de laatste uitlopers van de Cederberg, klimmend en dan een hele lange afdaling, echt de diepte in met alleen maar velden met gele stoppels waar een paar weken geleden geoogst is. Een deel van de grote graanschuur van Zuid-Afrika. Af en toe een verdwaalde kudde koeien of schappen, wat die hier dan nog moeten eten is me een raadsel. “Goedverwacht” en “Knapdaar” boerderij namen die waarschijnlijk al jaren geleden bedacht zijn. Onderweg borden met oppassen voor overstekende schildpadden en volle wijnranken met rode druiven, zo veel, zo zwaar dat ze bijna de grond raken. Bij open zee, Velddrif staat direct in contact met de oceaan, zoutwinning en de zilte lucht komt de auto binnen. Doet een beetje denken aan de kwelders van noord-Groningen. Onderweg naar Paternoster zien we de eerste windmolens, slechts een groepje van een stuk of 20. Paternoster, een dorp met alleen maar spierwitte huizen met groene daken van zink. Het steekt mooi af tegen de blauwe lucht. Vroeger echt een leuk klein dorp met alleen lokale vissers, nu groter geworden omdat vele Cape-Town bewoners er een tweede huis hebben en daarom toeristisch en veel in de verhuur. Het heeft ondanks alles nog wel zijn charme behouden. Wij vinden uiteindelijk de camping: www.beachcamp.co.za aan de oceaan en bijzonder. Safaritenten onder een legertent, driehoekige punthuisjes met een bed, een bar, een restaurant alles onder legerdoek, een chaos maar uniek. Alles spreekt hier namens de zee, hout, schelpen etc. Een design Danish ecotoilet. Alles een beetje op geleukt met kleurcopieen aan de muren. Ooit is het op veel plekken in de wereld zo begonnen. Wij kunnen de auto parkeren achter grote netten zodat we een beetje in de luwte staan met uitzicht op de zee. Alles voelt wel direct “zoutig” aan. Sara is onze gastvrouw en twee honden begroeten ons spontaan. Twee andere gasten vermaken zich met de grote katapult. Op ongeveer 35 meter in zee ligt een steen op de rots. Die moet je raken. Schijnt nog maar twee keer gelukt te zijn. ’s Avonds komt er nog een derde gast, slaapt ook in zo’n muf tentje. Ik ben dan altijd blij dat we onze eigen spullen hebben. We mogen niet braaien op de eigen plek, moet voor de bar. Beter want daar is minder wind. Al met al een bijzondere plek en we hebben een goede nacht met nattere lucht in de neus, ook wel eens lekker. Omdat we bijna bij Kaapstad zijn besluiten we Darren (van de auto) te bellen dat we even langs willen komen, beter om zaken met elkaar te bespreken als je elkaar in de ogen kunt kijken. Sinds Springbok weten we dat we wel airco hebben maar dat het niet werkt. We hebben er vanaf het begin af aan niets mee gedaan omdat er in het boekje staat dat sommige auto’s het wel hebben en andere niet. Uiteindelijk vinden we zijn woonplek en dan blijkt dat wij uitgerekend die auto hebben gekregen waarvan de airco nog op kerstavond gevuld is met gas maar dat dat er blijkbaar weer uitgevlogen is. Ook voor Darren is het handig om te weten want dit valt voor hem nog onder de garantie van deze nieuwe auto. Voor ons gewoon domme pech. De nieuwe autoband moeten we zien te verhalen bij de extra verzekering die we hebben afgesloten. De benzineklippen zijn direct vergoed. Onderweg hebben we al boodschappen gedaan in Darling. In de file rijden we Kaapstad uit naar Paarl. Aan een rivier vinden we een mooie campingplek op een minicipal camping, Berg River Resort. Paarl en Franschhoek zijn wijnregio’s. Paarl is nog vrij gewoon maar Franschhoek is decadent. Door een cache te zoeken komen we de volgende dag uit bij het “taalmonument”. Het stelt de groei en ontwikkeling van het Afrikaans voor. De oorsprong van de taal heeft haar wortels in Afrika, Europa en Azie. Als je helemaal boven bent dan kun je bij helder weer Kaapstad zien liggen. Ook zonder dat is het uitzicht fraai en kun je ver kijken. Onderweg doen we boodschappen en rijden dan door naar het schiereiland onder Kaapstad. Duinen, zand, wind, heel veel vissers met dikke kleding aan, hoge golven en in Muizenberg is het bewolkt en te koud voor alleen een t-shirt. Bij een informatiecentrum haal ik een lijst met campings en gezien het weer hier denken we dat we beter af zijn aan de andere kant. Even later in St. James schijnt de zon alweer. We vinden een camping in Kommetjie met een kampeerplek die beschut ligt. De Tafelberg ligt in de mist.